Net even anders....

Het taalprobleem is aanzienlijk in Brussel. En daar bedoel ik niet alleen de verschillende officiele talen van de EU mee, maar net als bij Nederlanders die Duits leren (en omgekeerd), dat begrippen heel anders kunnen zijn dan je verwacht. Om bij de EU te blijven: de " Grondwet" is eigenlijk geen grondwet in onze zin, maar meer een "huishoudelijk reglement" van de EU. En de Commissie is geen commissie in onze zin van het woord, maar een uitgebreid ambtelijk apparaat. En zo kun je het Europees Parlement niet vergelijken met het Nederlandse. Er zijn voor dit parlement aanzienlijk minder mogelijkheden om mee te beslissen, laat staan dat het EP in alles het laatste woord heeft.
Ook zo misleidend is het begrip "richtlijn".In ons taalgebruik zou je denken dat dit een niet verplichtende lijn is waar iemand zich aan zou kunnen houden, maar niet perse noodzakelijk is. Niets is minder waar, en de Engelse vertaling is veel duidelijker: directive. Directief zou je dus kunnen zeggen. En daar heb je dan nog verschillende soorten in: geharmoniseerde of niet. En denk niet dat een geharmoniseerde richtlijn evenwichtiger zou zijn; nee in dit geval moet de lid-staat de richtlijn zonder eigen toevoegingen overnemen in de eigen wetgeving, zodat deze in alle lid-staten gelijk is. Opgelegde harmonie dus. Ook dat is een beetje anders dan je zou denken...

De FME in Brussel

Op Hemelvaartsdag 2006 is het stil In Brussel. Daarom is het een goede dag om deze blog te beginnen. Vanaf 1 januari 2006 heeft de FME een permanent kantoor in Brussel gevestigd. De keuze is gevallen op intrekken bij ORGALIME, onze Europese koepel in Brussel. Dat ligt voor de hand. Daar spelen de meeste onderwerpen die ons dagelijks bezig houden.
En in hetzelfde gebouw, dat eigendom is van onze Belgische zusterorganisatie Agoria zijn vele internationale organisaties gehuisvest, waar de FME mee te maken heeft.
Om te beginnen CEEMET, de Europese werkgeversorganisatie. Maar ook CECED (de witgoed organistie), ELC (licht), Europump (pompen) etc. Maar ook zusterorganisaties uit vele Europese landen zijn bij ORGALIME gevestigd. Te noemen zijn: Frankrijk, Duitsland, Italie en Zweden.

Meestal zenden dit soort landen een jonge medewerk(st)er (in Brussel zijn relatief veel jonge vrouwen werkzaam, hetgeen het werk er niet onplezieriger op maakt). Ik ben een absolute uitzondering. Na meer dan 15 jaar steeds op en neer naar Brusselse vergaderingen te hebben gereisd, heb ik me uiteindelijk daar gesetteld. Tot verbazing bijvoorbeeld van de secretaris-generaal van ORGALIME, die schreef dat het voor het eerst was dat een organisatie iemand zendt die ORGALIME niet hoeft op te leiden. Integendeel, Orgalime kan nu wat leren van een oude rot. Hoe het ook zei, wij hebben elkaar allemaal nodig in Brussel.
Er zijn zoveel onderwerpen en ontwikkelingen, dat je die onmogelijk allemaal zelf kunt volgen en behappen. Het grappige is dat de sfeer, noodgedwongen door de veelheid van onderwerpen, er een is van veel geven en nemen. Je kunt het je eenvoudigweg niet permitteren iets voor jezelf te houden. En natuurlijk hoef je het niet allemaal met elkaar eens te zijn. Maar het lijkt wel of het achterhouden van informatie een doodzonde is.

Ook het benaderen van ambtenaren is in Brussel geheel anders dan in Den Haag. Brussel met slechts zo"n 20.000 ambtenaren (all over Europe!) moet het hebben van expertise van buitenaf. Daarom zijn er zo veel adviesgroepen en zijn ambtenaren in voor extern advies. En dat willen velen de dames en heren graag geven. Het is een van de redenen voor onze aanwezigheid in Brussel. Men kan er van denken wat je wilt, maar zo werkt het nu neenmaal. Een brede orientatie om een zo groot mogelijk draagvlak te creeren.
En mijn vaste indruk is het dat Brusselse ambtenaren daarom veel toegankelijker en pleziewriger zijn dan hun Haagse soortgenoten. Een veel gehoorde klacht is het hier dat Haagse ambtenaren een van de moeilijkst toegankelijke zijn. Nu ja, dat wist ik wel, maar ik heb me dat in vergelijking met andere Europese landen nooit zo scherp gerealiseerd. En daarom is het werk in Brussel ook zo verrassend.

Willem Canneman