30 november 2006

De laatste tocht

Een crematie is nooit leuk, maar die in Brussel al helemaal niet.
Nu heeft ieder land en iedere geloofsrichting zijn eigen wijze van het betuigen van de laatste eer. Maar in Brussel word je er echt niet vrolijker op. Stel je voor dat je via een ingewikkelde route (zonder Tomtom is het crematorium beslist niet te vinden) uiteindelijk op de Avenue du Silence komt. Toepasselijke naam inderdaad. Deze straat die naar de begraafplaat annex crematorium leidt, staat vol winkels. Sommige bieden fraaie plastic boeketten aan ter deponering op de graven, een paar anderen zijn gespecialiseerd in grafstenen en hebben deze niet alleen in de showroom maar ook op een veldje naast de winkel uitgestald.
Het crematorium in het oudste van Belgie werd me verteld. Gezien de staat van de wachtkamer kwam me dat plausibel voor. De aula is klein met slechts enkele zitplaatsen. Nu is staan ook niet zo erg, maar bij een beetje belangstelling wordt dat wel buiten. En dan het condoleren; geen koffiekamer of wat dan ook. Het geschiedt op het voorpleintje in de openlucht, waarbij ook de volgende stoet langs komt. Een curieuze gewaarwording. In ieder geval bleef ons de ondrinkbare crematorium-koffie met het obligate plakje natte cake bespaard. In een wegrestaurant hebben we maar een afzakkertje gehaald.